Bij een bezoek aan zijn oudere broer op zijn college, hoorde Paul Brusger, professioneel basketbal speler voor het eerst de muziek van Charlie Parker en viel er meteen voor. Hij leerde zichzelf het spelen op de contrabas met succes, hij schreef zijn eerste compositie op 21-jarige leeftijd. Zijn liefde voor de jazz uit de bebop periode is hier weer heel duidelijk, dit album is een echt uithangbord voor de hard bop uit de jaren ‘50 en ’60. Als groot liefhebber van de muziek uit die periode waarin ik de jazz heb leren kennen, is er wellicht sprake van enige vooringenomenheid in mijn beoordeling, het zij zo.

Bassist Paul Brusger wordt hier omringd door een keur aan muzikanten : Eric Alexander op tenor- en altsaxofoon, Steve Davis op trombone, Rick Germanson op piano en Willie Jones III op drums. Het merendeel van de composities zijn van Brusger, behalve “Beautiful Love” van Victor Young en “I Found You” van Steve Davis. De titel “Soul Contract” spreekt voor zichzelf, de muziek ademt in al zijn poriën de sfeer van de hard bop, te beginnen met “A slice of Gryce”, een eerbetoon aan een van de helden uit die tijd, altsaxofonist Gigy Gryce (1925-1983), gebaseerd op This thing called love. Alle muzikanten krijgen hier de kans om “loos” te gaan. In “Blues for another time” wordt er teruggeblikt naar de muziek van de trombonisten Bennie Green, Curtis Fuller en de tenorsax van Gene Ammons en Benny Golson. Paul krijgt hier de kans om solo los te gaan en in debat met slagwerker Willie Jones. Ook “Circumstantial Evidence” is een 12-maten blues, dit keer in medium tempo met een hoofdrol voor pianist Rick Germanson, spierballen jazz gevolgd door de “walking bass” van Paul, heerlijke muziek !

“Just a Tadd more please” is een eerbetoon aan componist/arrangeur en pianist Tadd Dameron (1917-1965) een van de baanbrekende arrangeurs uit de bop en hard bop periode. Het bekende I cover the waterfront van Johnny Green en Edward Heyman vormt hier het uitgangspunt. De muzikanten bewijzen hier dat het ook bij een langzaam tempo mogelijk is om de spanning er vol in te houden. “Do dreams really matter ?” is ook in een langzaam tempo, hier roept het herinneringen op aan de muziek van de grote Charles Mingus (1922-1979). “Beautiful Love” uit 1931 van Victor Young is jazz standard geworden waarin Paul zowel arco als pizzicato is te horen en Steve Davis zijn rijke trombone klanken demonstreert. “I found you” is een Steve Davis compositie die hij eerder opnam in 2014, het heeft een echt Bossa Nova ritme. Dit album is het bewijs dat bop, hardbop of neo-bop zoals het vaak wordt genoemd eigenlijk nog altijd springlevende muziek is, zeker als het gecombineerd wordt met de stilistische kwaliteiten die de hedendaagse jazz biedt zoals op dit heerlijke album.

Jan van Leersum